Mijn vader hield van voetbal en wielrennen als passieve kijker weliswaar. Hij kon zich zo ten volle inleven in zowel een voetbalmatch of een wielrenwedstrijd. Ik zie het nog voor mij, geknield zat hij voor de tv. Zijn ene knie op de grond en zijn andere knie opstaand. In zijn ene hand had hij een pintje bier en in zijn andere hand een gerolde sigaret. Zijn bril stond op het topje van zijn neus en dan maar vol spanning kijkend naar de match op tv. Soms voelde je de spanning want de spelers waren in volle actie om een goal te maken..en dan geroep van mijn vader..jaja...oh ja...goal. Of soms niet, het omgekeerde, bijna goal...maar mislukt... dan hoorde je zijn teleurstelling en gevloek. Na de match kon hij met de klanten uit ons café die wij hadden er honderduit over praten en discussiëren.
Zo zijn er nog wel anekdotes over mijn pa, goede maar ook minder leuke.
Hoe dan ook, na al die jaren zit mijn vader, net als mijn moeder heel diep in mijn hart en zijn er nog vele momenten dat ik aan hen denk en hen soms erg mis.
Ik weet nog als kind toen ik mijn zin niet kreeg of als mijn moeder boos was op mij dat ik dan begon te wenen. En toen waren haar woorden: "Kristine toch, spaar je traantjes maar voor later, je zal ze nog hard nodig hebben"
Nu, moet ik toegeven dat ze gelijk had maar ik haar toen niet begreep.
Er zijn zo van die dagen dat ik aan hen denk,er zijn zo van die dagen, moederdag,vaderdag,verjaardagen, Kerstmis, Nieuwjaar, het zien opgroeien van mijn dochter...dagen dat je zegt waren mijn ouders hier nu maar.
Of gewoon eens bij mijn thuis binnengaan...tja dat is er allang niet meer..maar missen doe ik mijn thuis, mijn ouders nog altijd tot het einde van mijn leven.
Ter ere aan mijn ouders dit liedje:
