Rouwgedichten

Spijtig genoeg behoord sterven nu eenmaal bij het leven, daarom enkele rouwgedichtjes:

<><>

Als ik dood ga, huil maar niet Als ik dood ga, huil maar niet ik ben niet echt dood moet je weten het is de heimwee die ik achterliet, dood ben ik pas als jij die bent vergeten. En als ik dood ga, treur maar niet ik ben niet echt weg moet je weten het is het verlangen dat ik achterliet dood ben ik pas als jij dat bent vergeten. En als ik dood ga, huil maar niet ik ben niet echt dood moet je weten het is maar een lichaam dat ik achterliet dood ben ik pas als jij mij bent vergeten dood ben ik pas als jij mij bent vergeten. Bram Vermeulen Onderstaand gedicht vind ik uitzonderlijk mooi en kan je ook beschouwen als een liefdesgedicht: Voor een dag van morgen Wanneer ik morgen doodga, vertel dan aan de bomen hoeveel ik van je hield. Vertel het aan de wind, die in de bomen klimt of uit de takken valt, hoeveel ik van je hield. Vertel het aan een kind, dat jong genoeg is om het te begrijpen. Vertel het aan een dier, misschien alleen door het aan te kijken. Vertel het aan de huizen van steen, vertel het aan de stad, hoe lief ik je had. Maar zeg het aan geen mens. Ze zouden je niet geloven. Ze zouden niet willen geloven dat alleen maar een man alleen maar een vrouw dat een mens een mens zo liefhad als ik jou. Hans Andreus Geschenk van mijn vader Wij zaten samen, zwijgend, bij het vuur, mijn lieve vader en ik. Bij elk klokgetik kwam zijn stervensuur nader en nader. Hij was rustig en goed; lijk de moeder die haar kindje heeft gedekt tot de kin en die heengaat op lichten voet, stil en verblijd. Zo wist hij zijn  denken en daden bedolven onder Gods warme barmhartigheid. Hij stond langzaam van zijn zetel op, recht en sterk lijk hij had geleefd. Zijn fijne hand op mijn hand: een nevel over ontwakend land. Toen heeft hij zijn laatste daad gedaan: hij gaf me zijn uurwerk, eenvoudig, zonder één woord en monkelend is hij te rust gegaan.   Maar, toen ik hem zacht naar het bed geleidde, wist ik hoe een Engel zingend aanschreed achter ons beide. Want moedig had mijn vader, in mijn handen afstand van daad en tijd gedaan. Trots en wenend ben ik van hem heengegaan. Marnix Gijsen Indien ik je dragen kon   Indien ik je dragen kon over de diepe grachten van je gesukkel en je angsten heen, dan droeg ik je, uren en dagen lang. Indien ik de woorden kende om antwoord te geven op je duizend vragen over leven, over jezelf, over liefhebben en gelukkig worden, dan praatte ik met je uren en dagen lang. Indien ik vrede in je hart kon planten door geduldig te wachten en te hopen tot het zaak van vrede in je openbrak, dan wachtte ik uren en dagen lang. Indien ik genezen kon wat omgaat in het hart aan onmacht, ontevredenheid en onverwerkt verdriet dan bleef ik naast je staan uren en dagen lang. Maar ik ben niet groter, niet sterker dan jij en ik weet niet alles en ik kan niet zoveel, ik ben maar een vriend op je weg al uren en dagen lang. En ik kan alleen maar hopen dat je dit weet: je hoeft nooit alleen te vechten of te huilen als je een vriend hebt voor uren en dagen lang. Marcel Weemaes