Dag ma en pa,
Ik schrijf deze brief aan jullie omdat er vaak momenten zijn
dat ik jullie beide heel hard mis. Dan wou ik dat ik nog even met jullie kon
praten over koetjes en kalfjes. Of over vragen waar ik mee zit, die voor mij
voor altijd onbeantwoord zullen blijven.
Pa, meer dan 29 jaar geleden heb je mij, mijn zus en broers
verlaten omdat er iets in jou geknakt was en jij je zin voor het leven had
verloren. Die dag 24 mei 1986 zal ik nooit meer vergeten. Als ik eraan terug
denk speelt alles in mijn hoofd als een film weer af. Afscheid nemen kon niet
meer. Dat was zo hard, niet begrijpelijk. We bleven allen met de vraag achter:
“ Waarom?” We konden wel denken waarom, maar alleen jij weet daar het juiste
antwoord op. Ik heb geleerd te leven met die vraag, geprobeerd het los te
laten. Maar geloof mij dit kan een mens niet zo maar uit zijn gedachten wissen.
Plots was ons ma alleen. Zij moest nu verder zonder jou op haar leeftijd van 54
jaar. Ik heb haar zoveel mogelijk gesteund, moed gegeven. Zij heeft geprobeerd
het beste te maken van haar leven zonder jou. De zorg voor haar kinderen verder
gezet. Toen plots 12 jaar later…
Ma, ook jou heengaan was zo totaal onverwacht op 6 september
1998, op een zondag, maar niet zomaar een zondag…het was Wetteren kermis. Na
het middageten kregen wij telefoon om te vernemen dat jij van de trap was
gevallen…er kon geen hulp meer baten. Dit kon toch niet waar zijn? Je had nog
zoveel plannen, je keek al uit naar het etentje voor Nathalie haar verjaardag,
die in november door zou gaan. Want ja, vroeger ging je nooit uit eten met pa,
omdat jullie dit niet gewoon waren. Maar ma, jij kon daar zo van genieten de
laatste jaren van je leven samen met ons.
Pa en ma, onze familie is weg. Er is behalve 2 aangetrouwde
nonkels die nog leven niemand meer. Waar is de tijd van de familiefeesten
naartoe waar wij als kinderen zo naar uitkeken. De familiebezoekjes. Nu zien
wij van degenen die nog overblijven elkaar enkel terug als iemand is overleden.
En dat is spijtig genoeg nog niet zo lang geleden toen ons nicht Marie-Jeanne
is overleden aan kanker.
Ik mis onze thuis…waar wij altijd terecht konden. Het plezante was dat er altijd wel iemand van
ons op bezoek was. Jullie huis was nooit leeg. Het bracht ons allen samen… ook
al kwamen wij zussen en broers niet altijd overeen. Als het er echt op aan
kwam, waren wij er toch voor elkaar.
Ma ik hoor je ooit nog zeggen:” Kind, spaar je traantjes
voor later. “ Dat zei je toen met goede bedoelingen omdat je wist dat ik als
kind weende omdat ik mijn goesting bijvoorbeeld niet kreeg. Toen waren het
zoete krokodillentranen. Later zou blijken dat ik zoute tranen had van pijn,
ontgoocheling of echt verdriet. Maar gelukkig tot nu toe heb ik het geluk terug
gevonden en zijn hopelijk de moeilijkste jaren uit mijn leven verdwenen.
Met zijn allen, en dan bedoel ik mijn broers en zus, jullie
kleinkinderen hebben wij het goed. We hebben onze weg gevonden. Ik denk dat dit
voor een groot deel van jullie afhangt. Wij hebben geleerd zelfstandig te zijn,
te werken, niet op te geven in goede en slechte tijden.
Ik had maar wat graag voor jullie zorg gedragen, zoals
jullie ooit voor ons gedaan hebben. Spijtig genoeg heb ik die kans niet
gekregen. Jullie hebben zoveel meegemaakt in jullie leven, maar ook zoveel
gemist.
Toch denk ik dat jullie als een engelbewaarder over ons
waken en beeld ik mij in dat jullie van op mijn schouders toekijken. Als ik
soms op een zomeravond buiten zit en het al donker word, en ik een ster aan de
hemel zie dan denk ik daar zijn ze: ”mijn ouders”.
Niets is meer hetzelfde zonder jullie… maar ik heb een
plaats in mijn hart afgesloten voor jullie lieve ma en pa en dat is mijn thuis,
mijn roots, mijn alles.
Bedankt lieve ouders voor alles maar dan ook alles, zonder jullie kende
ik het werkelijke bestaan van het leven niet. Ik heb het gevoel dat niet alles
gezegd is… dat ik nog zo veel wil vertellen wat ik voel, wat ik denk.
Maar
eigenlijk is er maar een ding echt belangrijk en is het te weinig uit onze mond
gekomen omdat dit vroeger niet de mode was, maar waar van ik zeker weet dat het
waar is. Ik weet dat jullie van mijn zus, mijn broers en mij gehouden hebben.
Pa
en ma, ik hou van jullie voor eeuwig en altijd!
Dikke
knuffel, xxx
Je
dochter Kristine
