Brief aan mijn overleden ouders:

Dag ma en pa,

Ik schrijf deze brief aan jullie omdat er vaak momenten zijn dat ik jullie beide heel hard mis. Dan wou ik dat ik nog even met jullie kon praten over koetjes en kalfjes. Of over vragen waar ik mee zit, die voor mij voor altijd onbeantwoord zullen blijven.

Pa, meer dan 29 jaar geleden heb je mij, mijn zus en broers verlaten omdat er iets in jou geknakt was en jij je zin voor het leven had verloren. Die dag 24 mei 1986 zal ik nooit meer vergeten. Als ik eraan terug denk speelt alles in mijn hoofd als een film weer af. Afscheid nemen kon niet meer. Dat was zo hard, niet begrijpelijk. We bleven allen met de vraag achter: “ Waarom?” We konden wel denken waarom, maar alleen jij weet daar het juiste antwoord op. Ik heb geleerd te leven met die vraag, geprobeerd het los te laten. Maar geloof mij dit kan een mens niet zo maar uit zijn gedachten wissen. Plots was ons ma alleen. Zij moest nu verder zonder jou op haar leeftijd van 54 jaar. Ik heb haar zoveel mogelijk gesteund, moed gegeven. Zij heeft geprobeerd het beste te maken van haar leven zonder jou. De zorg voor haar kinderen verder gezet. Toen plots 12 jaar later…

Ma, ook jou heengaan was zo totaal onverwacht op 6 september 1998, op een zondag, maar niet zomaar een zondag…het was Wetteren kermis. Na het middageten kregen wij telefoon om te vernemen dat jij van de trap was gevallen…er kon geen hulp meer baten. Dit kon toch niet waar zijn? Je had nog zoveel plannen, je keek al uit naar het etentje voor Nathalie haar verjaardag, die in november door zou gaan. Want ja, vroeger ging je nooit uit eten met pa, omdat jullie dit niet gewoon waren. Maar ma, jij kon daar zo van genieten de laatste jaren van je leven samen met ons. 

Pa en ma, onze familie is weg. Er is behalve 2 aangetrouwde nonkels die nog leven niemand meer. Waar is de tijd van de familiefeesten naartoe waar wij als kinderen zo naar uitkeken. De familiebezoekjes. Nu zien wij van degenen die nog overblijven elkaar enkel terug als iemand is overleden. En dat is spijtig genoeg nog niet zo lang geleden toen ons nicht Marie-Jeanne is overleden aan kanker.

Ik mis onze thuis…waar wij altijd terecht konden.  Het plezante was dat er altijd wel iemand van ons op bezoek was. Jullie huis was nooit leeg. Het bracht ons allen samen… ook al kwamen wij zussen en broers niet altijd overeen. Als het er echt op aan kwam, waren wij er toch voor elkaar.

Ma ik hoor je ooit nog zeggen:” Kind, spaar je traantjes voor later. “ Dat zei je toen met goede bedoelingen omdat je wist dat ik als kind weende omdat ik mijn goesting bijvoorbeeld niet kreeg. Toen waren het zoete krokodillentranen. Later zou blijken dat ik zoute tranen had van pijn, ontgoocheling of echt verdriet. Maar gelukkig tot nu toe heb ik het geluk terug gevonden en zijn hopelijk de moeilijkste jaren uit mijn leven verdwenen.

Met zijn allen, en dan bedoel ik mijn broers en zus, jullie kleinkinderen hebben wij het goed. We hebben onze weg gevonden. Ik denk dat dit voor een groot deel van jullie afhangt. Wij hebben geleerd zelfstandig te zijn, te werken, niet op te geven in goede en slechte tijden.

Ik had maar wat graag voor jullie zorg gedragen, zoals jullie ooit voor ons gedaan hebben. Spijtig genoeg heb ik die kans niet gekregen. Jullie hebben zoveel meegemaakt in jullie leven, maar ook zoveel gemist.

Toch denk ik dat jullie als een engelbewaarder over ons waken en beeld ik mij in dat jullie van op mijn schouders toekijken. Als ik soms op een zomeravond buiten zit en het al donker word, en ik een ster aan de hemel zie dan denk ik daar zijn ze: ”mijn ouders”.

Niets is meer hetzelfde zonder jullie… maar ik heb een plaats in mijn hart afgesloten voor jullie lieve ma en pa en dat is mijn thuis, mijn roots, mijn alles.

Bedankt lieve ouders voor alles maar dan ook alles, zonder jullie kende ik het werkelijke bestaan van het leven niet. Ik heb het gevoel dat niet alles gezegd is… dat ik nog zo veel wil vertellen wat ik voel, wat ik denk.

Maar eigenlijk is er maar een ding echt belangrijk en is het te weinig uit onze mond gekomen omdat dit vroeger niet de mode was, maar waar van ik zeker weet dat het waar is. Ik weet dat jullie van mijn zus, mijn broers en mij gehouden hebben.

Pa en ma, ik hou van jullie voor eeuwig en altijd!

Dikke knuffel, xxx

Je dochter Kristine