Het doet heel raar om terug thuis te zijn. Rond 16u15 hadden we het bericht op internet gelezen dat de mensen van de Hekkerstraat zich moesten aanmelden in CC Nova om naar huis terug te keren. Daar werden onze namen afgeroepen per appartementsblok. Mijn naam werd daar als eerste afgeroepen. Er stonden verschillende mensen van de pers en tv. Dus kwamen we in beeld. Toen we met kleine camionettes van de brandweer aankwamen aan ons appartement moesten we de mensen van het gelijkvloers hun huissleutels afgeven aan een politieagent om eerst door de brandweer metingen te laten doen. Ik wipte al uit de camionette omdat ik er eerst uit moest, maar moest blijven zitten. Natuurlijk stonden daar plots 2 cameramannen voor mijn neus en iemand van de pers. Ik werd geïnterviewd. Ik grapte nog ik had hier beter niet als eerste gezeten. Het was van VTM en de NOS. Maar gelukkig is mijn interview niet op het nieuws van VTM geweest.
Ik was blij dat we naar huis konden, maar tegelijkertijd blijft die onrust en onzekerheid. Er zijn zoveel vragen waar een mens geen antwoord op heeft of krijgt. Hier in huis ook, moeten wij alles afwassen van glazen en servies en zo dat in onze kasten staat. Maar ook kleding en zo. Bepaalde etenswaren die geopend waren zoals brood, aardappelen en zo heb ik weggegooid. De gedachte alleen al.
De brandweer had ons raam opengezet in de slaapkamer om te verluchten. Ik heb dit gedaan met de rest van de kamers. Ik heb ook in de keuken en badkamer de kranen laten lopen om de afvoeren door te spoelen. Het toilet een paar maal doorgetrokken.
Toen we vanavond even buiten op ons terras stonden kwam de wind uit de richting van de treinramp. We zijn direct weer naar binnen gegaan.
Zo zullen er nog veel dingen zijn waar we plots aan denken en een angstige gedachte bij hebben.
Voor de rest mogen wij niet klagen. Er zijn mensen die al 5 dagen geëvacueerd zijn en die nog tot 18 mei niet naar huis kunnen. Stel je voor.
Nu nog die treinwrakken opruimen. Gaan we thuis mogen blijven. Dat weten we niet.
Iedere Wetteraar zijn leven staat plots op zijn kop en we willen allemaal dat deze nachtmerrie zo snel mogelijk voorbij is. We hebben geduld maar hoe lang nog hé?
En vele mensen beseffen maar al te goed dat ons lichaam vergiftigd is.
Dit is een hoofdstuk in ons leven die in ons geheugen gegrift staat voor altijd.
Maar men God we willen ons normale leventje terug!
